De invallende geluidsgolven projecteren opeenvolgende zones van over- en onderdrukken ten opzichte van de atmosferische druk, die zich verplaatsen met de projectie (invalshoek van het geluid) van de luchtsnelheid. Deze over- en onderdrukken dwingen de wand in een buiggolfvorm die zich verplaatst met de projectie van de luchtsnelheid c, d.w.z. met een snelheid die minstens gelijk is aan de luchtsnelheid c (afhankelijk van de invalshoek). De beweging van de deeltjes staat loodrecht op de voortplantingsrichting van de buiggolf. Het zijn dus transversale golven, in tegenstelling tot de longitudinale voortplantingsrichting van het geluid in de lucht. De afstraling van deze gedwongen buiggolven (bv. wanneer de wand een vloer is) naar de ruimte onder de vloer (hoofddeel van de directe geluidstransmissie) gebeurt efficiënt (afstralingsgraad = 1) : de afgestraalde over- en onderdrukken verplaatsen zich immers opnieuw met de luchtsnelheid. (WTBC-tijdschrift)

Deze vrije buiggolven ontstaan bij om het even welke mechanische excitatie, bv. bij het kloppen op een plaat. Ook deze buiggolven zijn transversale golven. Hun snelheid is niet altijd gelijk aan de luchtsnelheid, maar in dit geval neemt ze toe met de frequentie. Het grote verschil voor de geluidsafstraling ligt in het feit dat hun snelheid kleiner kan zijn dan de luchtsnelheid onder een bepaalde frequentie. (WTBC-tijdschrift)

Wanneer een geluidsgolf schuin op een constructie valt, wordt in de constructie een buiggolf opgewekt. Als de frequentie van de buiggolf overeenkomt met de eigen 'frequentie' van de constructie, wordt het geluid zeer gemakkelijk doorgelaten. De eigen 'frequentie' is de frequentiewaarde waarbij de constructie gemakkelijk in trilling komt. (Rockwool)